Talk About | Amguleechaalitham | Malayalam Short Film

The movie name was a little prehistoric for a short film of these times. Anguleechaalitham is about puppetry, of that good old Shakespearean metaphors of world’s stages. That the movie has lot of ‘fingers’ pulling its symbolic strings is quite amusing...From a Jesus Christ with shopping bags graffiti, deep dark alleys, old rusty shops and people, children with games, street markets, iphones, girl calling… it definitely was not short in elements of spark, brains, and politics in overdose. But the movie carried it all well on it’s short but sturdy shoulders.

On replays(yeah replayable) you can notice the forgivable mistakes, the bad lighting, the repetitive actors, over acting protagonists, dialog editing...and with the influx of shorties these days, this must be a stand out movie. And very much watchable and needable and goodable

By the end you know it’s a boy want to be man kind of movies, the heavy influences from western boy Tarantino to the boy of Bollywood Anurag Kashyap is all crafted in with much… ah for a better word with all its boyishness. We women like soups too. Slurp!

അത് വിരളല്ല കേട്ടോ !

പഴയ ഒരു തമാശക്കഥയിൽ ഗ്ലാസിലെ വെള്ളത്തിൽ വിരലിട്ടുകൊണ്ടുവന്ന സപ്ലയറോട് കയർത്ത ഉപഭോക്താവിനു കിട്ടിയ മറുപടി, രാവിലെ ടാങ്കിൽ ചത്തുകിടന്ന എലിയെ ഞാൻ മുഴുവനോടെ ഇറങ്ങിയാ എടുത്തുകളഞ്ഞത്, എന്നിട്ടാ ഗ്ലാസിലെ വെള്ളത്തിൽ വിരലിട്ടതിനു സാറെന്നൊട് കയർക്കുന്നത്! എന്നാണ്. വിരലിൽ നഖചുറ്റുള്ളതുകൊണ്ട് ചൂടു ചായയിൽ മുക്കിവച്ചാൽ കുറച്ചു സുഖം കിട്ടും, അതുകൊണ്ടാ സാറേ, എന്ന് ഇതേ സപ്പ്ലൈയറുടെ അപരൻ മറ്റൊരു ഹോട്ടലിൽ പറഞ്ഞതായൊരു കഥയും ഉണ്ട്. ബീഭത്സത എന്ന അറപ്പിനെ രസമാക്കി മണ്ടയിൽ ആളു താമസമുള്ളവർ പരിഗണിച്ചതിൽ ഇങ്ങനെ ചിലതുണ്ടാവും. സ്വാദു വിരലു നക്കി അറിഞ്ഞും അറിയിച്ചുമിരുന്ന ഒരു സംസ്കാരത്തിന്റെ മറ്റേ പാതിയാണീ കഥകൾ. ആ കാഴ്ചതന്നെയും അറപ്പിക്കുന്നതാണ് പരിഷ്കാരപ്പൊതിയിൽ. എങ്കിലും അനുഭവിക്കുന്നവന്റെ ഉള്ളടക്കത്തിൽ ആ ഭാവമില്ല. ‘അംഗുലീചാലിതം’ എന്ന ഹ്രസ്വചിത്രത്തിൽ പാചകക്കാരന്റെ വിരലുകൊണ്ട് ഇളക്കപ്പെടുന്ന (അല്ലെങ്കിൽ സ്വാദിഷ്ഠം എന്നു പറയപ്പെടുന്ന ചുവന്ന ദ്രാവകത്തിൽ ആണ്ടു മുങ്ങിയിരിക്കുന്ന ജീവനുള്ള ഒരു വിരൽ !) ഒരു വിരൽ പോലുമില്ല ആ വിശിഷ്ടവിഭവത്തിൽ! പിന്നയല്ലേ വിരലിനാൽ അത് നിർമ്മിക്കപ്പെടുന്നു എന്ന അവകാശവാദം. ബോധപൂർവം വരുത്തിവച്ച നഷ്ടമാണത്. കരിങ്കുരങ്ങ് രസായനത്തിൽ കുരങ്ങും കരടിനെയ്യിൽ കരടിയും ഇല്ലാത്തതുപോലെയാണത്. നാടോടികളുടെ വയറ്റുപ്പിഴപ്പിനു വേണ്ടിയുള്ള നിസ്സഹായതയല്ല ഇവിടെ ഈ അഭാവത്തിനു കാരണം. മറിച്ച് താഴ്ത്തിയാലും താഴാതെ എഴുന്നു നിൽക്കുന്ന ഒരു നടുവിരലാണതിന്റെ അതിന്റെ കലാപരമായ അർത്ഥം നിർമ്മിക്കുന്നത്. അതൊരു ക്രൂരമായ തമാശയാണ്. എന്നു വച്ചാൽ ധാർമ്മികതയുടെ ഒരു വീക്ഷണക്കോൺ സിനിമയുടെ കേന്ദ്രസ്ഥാനത്തുണ്ട്. സിനിമയിലെ തമാശ ഒരു പ്രഹരമാണ്. മനുഷ്യന്റെ ആർത്തിയെ കളിയാക്കിക്കൊണ്ട് അത് കശക്കുന്നു. അതേ സമയം കടയുടമ (കഥകളിയിൽ സ്ഥിരം താടി വേഷം ചെയ്യുന്ന നെല്ലിയോട് വാസുദേവൻ നമ്പൂതിരിയാണ് കടയുടമയുടെ രൂപത്തിൽ. ആ നിഴൽ അങ്ങേപ്പുറത്ത് തെളിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നതിനാൽ അയാളുടെ വാർദ്ധക്യത്തിനും സൌമ്യതക്കും അപ്പുറത്ത്, വെളിപ്പെടാവുന്ന ഒരു തേറ്റ എപ്പോഴുമുണ്ട്. സൌമ്യമായ ചോരക്കളിയ്ക്ക് പറ്റിയ തെരെഞ്ഞെടുപ്പ്) വലതുകൈയിലെ വിരലുകളെ താനെടുക്കാറില്ലെന്ന് ദയാപൂർവം വിട്ടു കൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അയാൾക്ക് വിചാരിക്കുന്നതു പോലെ വാതുറന്നു വച്ചിരിക്കുന്ന കമ്പോളത്തിന്റെ കോമ്പല്ലും ദംഷ്ട്രയും ഇല്ല. (അഥവാ സിനിമ അങ്ങനെ ഭാവിക്കുന്നു) ഉള്ളത് വിരലുകളാണ്. വിരലുകൾ സൂപ്പുണ്ടാക്കാൻ മാത്രമല്ല, മടക്കിപ്പിടിച്ച് വിവരക്കേടുകളുടെയും വീണ്ടുവിചാരമില്ലായ്മയുടെയും മണ്ടയ്ക്കിട്ട് ഞോടാനും ഉപയോഗിക്കാം, മുൻപ് അമ്മാവന്മാർ മരുമക്കളെ അങ്ങനെ തിരുത്തിയിരുന്നു. ഇന്ദ്രിയ സുഖങ്ങൾ ക്ഷണികമാണെന്ന കാഴ്ചപ്പാടിനെ താലോലിക്കുന്നതിനെ വേണമെങ്കിൽ ആത്മീയമായ അന്തർധാരയെന്നൊക്കെ പറയാം. ഭോഗങ്ങളെല്ലാം ക്ഷണപ്രഭാ ചഞ്ചലം എന്നാണ് എഴുത്തച്ഛന്റെ രാമൻ ലക്ഷ്മണനെ ഉപദേശിച്ചത്. അടുത്തവരിയിൽ ‘വേഗേന നഷ്ടമാം ആയുസ്സും ഓർക്ക നീ’ എന്നും എഴുതി. പെട്ടെന്ന് തീർന്നു പോകുന്ന ജീവിതത്തിൽ സുഖത്തിനു വേണ്ടി കിണയണമെന്നാന്നോ വാലെ വാലെ കണ്ണീരൊലിപ്പിച്ചിരിക്കണമെന്നാണോ രണ്ടാമത്തെ വരി വായിച്ചാൽ തോന്നുക? സുഖങ്ങൾ ക്ഷണികമായിരുന്നെങ്കിൽ അതിനു ഇങ്ങനെ നീണ്ട ചരിത്രമുണ്ടാകുന്നതെങ്ങനെ? നാവിന്റെ രുചി ക്ഷണികമാണെന്നും അതിനു വേണ്ടി വെട്ടി മുറിക്കാനുള്ളതല്ല വിരലുകളെന്നുമുള്ള ബോധം സിനിമ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ വലിഞ്ഞുകയറിയാൽ കുറ്റം പറയാനൊക്കുകയില്ല. പ്രാഥമിക തലത്തിൽ അങ്ങനെയൊക്കെയുണ്ട്. അതും ഒരു നിഷ്ഫലമായ, ആലോചനയില്ലാത്ത പ്രവൃത്തിയാണെന്ന കറുത്തഫലിതത്തിന്റെ അകമ്പടിയോടെ. മുറിച്ചു കൊടുത്ത വിരലുകളും കുടിച്ച പാനീയത്തിന്റെ അപൂർവമായ രുചിയും തമ്മിൽ യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലെന്ന സിനിമയുടെ അന്ത്യത്തിലെ പ്രകടമായ പരാമർശം വഞ്ചിക്കപ്പെടുന്ന യുവത്വത്തിനുള്ള താക്കീതായി വായിക്കാം. (കുട്ടികളേ, നിങ്ങൾ സഞ്ചരിക്കുന്ന വഴിയിലെങ്ങും ചതിക്കുഴികളാണ് ! അതു കൊണ്ട് എടുത്ത് ചാടരുത്. ) മാറിയ കാലത്തിൽ കുട്ടികൾക്കെന്നല്ല ആർക്കും ചതി പറ്റാം. അതുകൊണ്ട് രണ്ടു പ്രാവശ്യം ചിന്തിക്കുക.

വെളിപ്പെട്ടു പോകുന്ന ഗുണപാഠങ്ങളും നിലപാടുകളും മികച്ച കലാസൃഷ്ടിയ്ക്ക് ഭൂഷണമല്ല. സാമാന്യധാരണകൾക്ക് അരുപറ്റി ചരമമടയാനാണ് അത്തരം ജനുസ്സുകളുടെ വിധി. എങ്കിലും അത് സംസ്കാരത്തിന്റെ ഭൂഗർഭ അറകളിൽ നിന്ന് വെള്ളം കോരി നനയ്ക്കുന്ന ഏതു ചെയ്വനയ്ക്കും ഒഴിച്ചുകൂടാൻ പാടില്ലാത്തതാണെന്നും അത്രയും കൊണ്ടു മാത്രം ചാരിതാർത്ഥ്യമടയുന്ന ഘടനയല്ല സിനിമയ്ക്കുള്ളതെന്നും ഉള്ള സമവായ നിലയിൽ കുറച്ചു കൂടി മുന്നോട്ടു പോകേണ്ടതുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു.

പ്രലോഭനങ്ങളുമായി തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്ന കമ്പോളത്തിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം സിനിമയിൽ വ്യക്തമായും ഉണ്ട് എന്നാണ് പറഞ്ഞു വന്നത്. ക്രിസ്തുവിന്റെ ഷോപ്പിംഗ് ബാഗുമായുള്ള ഗ്രാഫിറ്റിയും ‘അയല പൊരിച്ചതുണ്ട്..’ എന്ന എൽ ആർ ഈശ്വരിയുടെ പ്രസിദ്ധമായ പാട്ടും കമലാഹാസന്റെ തീരെ അവ്യക്തമായ ഭാഷണവും ഉണ്ണുനീലിയുടെ കറുത്ത മുഖപടം നീങ്ങിവരുന്ന പോസ്റ്ററും കല്യാണസൌഗന്ധികം ആട്ടക്കഥയിലെ പദവും ശ്രദ്ധിക്കാൻ തന്നെ ഉദ്ദേശിച്ചുള്ളതാണെന്ന് അടിവരയിട്ടരീതിയിൽ ക്രെഡിറ്റുകളിലെ പരാമർശങ്ങളിൽ നിന്നും പ്രത്യേകം തെളിയുക കൂടി ചെയ്യുന്നുണ്ട്. സാധാരണ കഥാപാത്രങ്ങൾ വഴിയിലൂടെ നടക്കുന്നതിനിടയിലെ ശബ്ദ/ദൃശ്യ കോലാഹലങ്ങൾ സിനിമയുടെ ശബ്ദശില്പിയുടെയും കലാസംവിധായകന്റെയും ഒറ്റപ്പെട്ട വൈദഗ്ദ്ധ്യപ്രകടനത്തിനപ്പൂറം പോകുന്ന അർത്ഥസൂചനകളുണ്ടെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ നിർബന്ധിക്കപ്പെടുന്നത് വെറുതെയാവില്ല. അയലപൊരിച്ചതും കരിമീൻ വറുത്തതും ഒരുക്കി വച്ച് നായകനെ ഉണ്ണാൻ ക്ഷണിക്കുന്ന സ്ത്രീസ്വരത്തിന് തുറന്നിട്ട ഒരു ആപണശാലയുടെ പ്രലോഭനങ്ങളുമായി കൂട്ടിവായിക്കാവുന്ന അർത്ഥം നൽകപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. സ്ത്രീയോടുള്ളതുപോലെയൊരു ആസക്തി മുറുകി മുറുകി വട്ടായി പോയതാണ് (ദുരുപയോഗം ചെയ്യപ്പെട്ട യുക്തി, ഭ്രാന്ത് ആകുന്നു –reason misused becomes lunacy-എന്ന് ഗാന്ധിജി) മുടന്തിയും കൂടെയുള്ളവനെ നയിച്ചും കേവല കൌതുകത്തോടെ, പ്രത്യേക സൂപ്പു വിൽക്കുന്ന ഒരു സാധാരണ കടയിലെത്തുന്നത്. കഥാപാത്രങ്ങളുടെ സംഭാഷണത്തിനിടയിലെ, സിക്സ്പാക്ക് മസിൽ, ലൈംഗിക വീര്യത്തിനുള്ള മരുന്ന് , റെയ്ഡ്. പരാമർശങ്ങൾ വെറുതെയല്ല. ഏതാകർഷണത്തെയും സമീകരിക്കാൻ സ്ത്രീ അപ്പുറത്ത് വേണം. പ്രിയ എന്നൊരാളിന്റെ ഫോൺ വിളികൾ നിർദ്ദയം ഓഫാക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്. പിന്നെയൊരു ചേച്ചിയുടെ വിളി, തൊഴിൽ പരമായ സൂചനകൾക്കായി ഉൾച്ചേർത്തിരിക്കുന്നതുമാണ്.

മനുഷ്യൻ ഉപകരണങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യാനറിയാവുന്ന ജന്തുവാണല്ലോ. തള്ളവിരലുമായി മറ്റു വിരലുകൾ കൂട്ടി തൊടാൻ തുടങ്ങിയ കാലം മുതൽ മനുഷ്യൻ പണി ചെയ്യാൻ അറിയാവുന്ന ജന്തു കൂടിയായി. നെറ്റി വിയർത്ത് അപ്പം ഭക്ഷിക്കുന്നത് ഒരു ശാപമായിരിക്കുന്നത് ഭൂമിയിലാണ് പറുദീസയിൽ ഇമ്മാതിരി വേവലാതികൾ ഇല്ല. വിരലുകൾ നഷ്ടപ്പെടുക എന്നാൽ പറുദീസയിലേയ്ക്കുള്ള യാത്രയിലാണെന്ന് അർത്ഥം. ഭക്ഷണം നേടാൻ തൊഴിലെടുക്കേണ്ടി വരിക എന്നത് മുഴുവൻ ജീവജാലങ്ങളുടെയും തലവിധിയായതുകൊണ്ടാണ് വിശേഷബുദ്ധിയുള്ള മനുഷ്യൻ തൊഴിൽ രഹിതസമൂഹ (Jobless Society) ത്തെക്കുറിച്ചു കൂടി ചിന്തിക്കാനിടയായത്. അതാണ് സ്വർഗത്തിലേയ്ക്കുള്ള പിന്മടക്കം. മൊബൈൽ ഗെയിം, ഫോൺ, പല്ലുഡോക്ടറുടെ പണി, വിരലുകൾക്കിടയിലെ എരിയുന്ന സിഗരറ്റ് ഇങ്ങനെ മേശമേലുള്ള താളം കൊട്ടലും ചെവിയ്ക്കകത്ത് വിരലിടലും ഉൾപ്പടെ വിരലുകളുടെ ഉപയുക്തത വ്യക്തമാക്കുന്ന നിരവധി ദൃശ്യസൂചനകൾ നൽകിക്കൊണ്ടാണ് ദീർഘമായ ദൂരം വഴി നടക്കേണ്ടുന്ന ധർമ്മങ്ങളുള്ള വിരലുകളെ, നാവുകളുടെ താത്കാലിക സുഖത്തിനായി മുറിച്ചെറിയാൻ തയാറാവുന്ന മനഃസ്ഥിതിയെ സിനിമ വെളിവാക്കുന്നത്. ഇതൊരു താക്കീതല്ല, പകരം വയ്ക്കാവുന്ന സജീവമായ രൂപകങ്ങൾ ഈ ആശയഗതിയ്ക്കകത്ത് പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ട്.

രഞ്ജിത്ത്, വിവേക് എന്നീ കഥാപാത്രങ്ങൾ നടന്നു വന്നു വീഴുന്ന കള്ളക്കുഴിയുടെ മറുവശത്ത് ‘അംഗുലിചാലിത’ത്തിന്റെ സാമ്പത്തികശാസ്ത്രത്തിന് ഉപസ്ഥിതിയുണ്ട്. ഉൽപ്പന്നത്തെ നിഗൂഢതയാൽ പൊതിയുക. അപൂർവമാണെന്ന് വരുത്തിത്തീർക്കുക. ആവശ്യം ഉയരും. പണം കൊണ്ട് എല്ലാം വാങ്ങാൻ പറ്റില്ലെന്നാണ് പഴമക്കാർ പറയുന്നതു തന്നെ കടക്കാരനും പറയുന്നുണ്ട്. ഇവിടെ മൂല്യം വിധേയത്വം കൂടിയാണ്. അപൂർവമായ രുചികൾ അനുഭവിക്കാൻ നേടിയതൊന്നും പ്രസക്തമല്ലാതാവുകയും ഉള്ളത് നഷ്ടപ്പെടുത്താനുള്ള സന്നദ്ധത ആവശ്യമായി വരികയും ചെയ്യുന്ന തരം രാവണൻ കോട്ടയിലേയ്ക്കാണ് സിനിമ വിരൽ ചൂണ്ടി കയറ്റി വിടുന്നത്. വിരലു ചൂണ്ടി സംസാരിക്കുന്നത് ഒരു തരം നിഷേധപ്രക്രിയയായതുകൊണ്ട് ചൂണ്ടു വിരലുകൾ മുറിച്ചു വാങ്ങുന്നത് ഒരു തരം പ്രതീകാത്മക അനുസരിപ്പിക്കലും കൂടി ആണ്. ( സിനിമയിൽ നിരുപാധികം വലതു കൈ വിരലുകൾ രക്ഷപ്പെടുന്നതിനാൽ ആഗോളവൽക്കരണത്തിന്റെ ഹിംസാരൂപം പടിവാതിൽക്കൽ മാത്രമെത്തി കാത്തു നിൽക്കുന്നതായി കണക്കാക്കിയാൽ മതി.) ലോകരുചിയുടെ ജനപ്രിയതയ്ക്കു പിന്നിലെ ക്രൂരതകളെപ്പറ്റിയുള്ള സാമാന്യധാരണകളെ സിനിമ ലളിതമായ രീതിയിൽ പിന്തുടരുന്നു എന്നു വേണം മനസ്സിലാക്കാൻ. മനുഷ്യഭ്രൂണത്തിന്റെ രുചിയെക്കുറിച്ചുള്ള ലുങ്കിവാർത്തകൾ (ലുങ്കി റ്റൈംസ്) ഭക്ഷ്യ കുത്തകകളുടെ അപൂർവ രുചിവിഭവങ്ങളുടെ ആഗോള വിപണനങ്ങൾക്കൊപ്പം പ്രചരിച്ചിരുന്നു എന്നോർക്കുക. യന്ത്രം വഴി ഭക്ഷണം കൊക്കിനുള്ളിൽ കുത്തി നിറയ്ക്കുന്നതിന്റെയും അമിതഭക്ഷണത്താൽ കനം വച്ച് പക്ഷികൾ ചോര തൂറുന്നതിന്റെയും ചിത്രങ്ങൾ വന്നു. ജനെറ്റിക് എഞ്ചിനീയറിംഗ് വഴി തൂവലുകൾ പോലും മാംസമാക്കി പരിവർത്തിപ്പിച്ച വിചിത്രപക്ഷികളുടെ ഇറച്ചിയാണ് ആഗോളരുചിബ്രാൻഡുകളുടെയായി നാം അകത്താക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതെന്നാണ് വാർത്തകൾ പറഞ്ഞത്.

വിരലുനക്കിയാണ് പണ്ട് നാം രുചി അറിഞ്ഞിരുന്നതും അറിയിച്ചിരുന്നതും. പ്രാദേശികമായ ഒരു വഴക്കമാണ് അതിനു പിന്നിൽ. വിരലിനും രുചിയ്ക്കുമായി ഒന്നിച്ചിരിക്കാൻ സാദ്ധ്യമല്ലെന്നാണ് സിനിമാകഥയുടെ നീതി. വിരൽ നഷ്ടപ്പെടുത്തേണ്ടി വരുന്നതുപോലെയൊരു വിലപിടിച്ച കൃത്യമാണ് സൂപ്പിന്റെ അപൂർവ രുചിയ്ക്കു പിന്നിലെ വാസ്തവം. അതു നാവിനെയല്ല ബോധത്തെയാണ് തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്നത്. ആ സുഖം തീർത്തും ക്ഷണികവുമല്ല. ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടത് നഷ്ടപ്പെടുത്തി, ഒന്ന് നേടുന്നതിന്റെ ചാരിതാർത്ഥ്യമാണ് രുചിയുടെ കാതൽ. വിശിഷ്ടവിഭവത്തിന്റെ ചേരുവയിൽ അതുകൊണ്ട് വിരലില്ലെന്നതും അതൊരു മിഥ്യമാത്രമാണെന്നും ചലച്ചിത്രത്തിന്റെ അവസാനത്തിൽ പറയാൻ നടത്തിയ ശ്രമം പൂർണ്ണമായും സത്യമല്ല. കലാസൃഷ്ടികൾ പ്രകടമായും പ്രത്യക്ഷത്തിലും സ്വീകരിക്കുന്ന ഗുണപാഠ ഉള്ളടക്കങ്ങൾ അവ്യുടെ പപ്പും പൂടയും ഉപേക്ഷിച്ച് പറക്കുകയും സ്വന്തം നിലയിൽ അവ നിലപാടുകൾ വെളിവാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പരിണതിയാണിത്.

സിനിമയിൽ മൂർത്തരൂപത്തിൽ ഒരു സ്ത്രീ സന്നിഹിതയാവാതിരിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി മുൻപ് സൂചിപ്പിച്ചു. അതേ സമയം സിനിമ കമ്പോളത്തിന്റെ ആകർഷണവലയത്തെ സ്ത്രീയുടെ വശ്യതയോ കാന്തികതയോ ആക്കി, മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയുന്ന തരത്തിൽ പശ്ചാത്തലത്തിൽ നിർത്തിയിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. സ്ത്രീകളുടെ അസാന്നിദ്ധ്യവും നിഴലും തന്നെയാണ് സിനിമയിലെ ലൈംഗിക വിവക്ഷകളുടെ ദിശാസൂചിയും. ഡെസ്മണ്ട് മോറിസ് മനുഷ്യന്റെ വിരലുകൾ ലൈംഗിക സൂചകങ്ങളായിരിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ച് വിശദീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ലാറ്റിൻ ഭാഷയിൽ പോളെക്സ് എന്നു പറയുന്ന തള്ളവിരൽ പുരുഷലിംഗാർത്ഥസൂചകമായി വീനസിനു സമർപ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്. മോതിരവിരലും നടുവിരലും തമ്മിലുള്ള നീളത്തിന്റെ അനുപാതം മനുഷ്യന്റെ സെക്സ് ഡ്രൈവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന സംഗതിയാണെന്ന് ഗവേഷണങ്ങൾ പറയുന്നു. നടുവിരൽ എന്ന തുറിച്ചു നിൽക്കുന്ന ലിംഗവും മടക്കിയ ചൂണ്ടു-പാമ്പു വിരലുകളുടെ വൃഷണങ്ങളും പുരാതന റോമിലെ തെരുവിൽ രൂപം കൊണ്ട ചിഹ്നസൂചനകളാണെങ്കിൽ ചെറുവിരലുടെ കൂട്ടിപ്പിണക്കുന്നതിലെ സാമൂഹികത അമേരിക്കയിൽ നിന്നും പ്രചരിച്ചതാണ്. യൂറോപ്യർ വിലപേശൽ ഉറപ്പിക്കാനും ഒരേ വാക്ക് ഒരേ സമയം രണ്ടു പേർ ഉച്ചരിച്ചാലും അവർ ചെറുവിരലുകൾ പിണച്ചു. പുരാതനപ്രതിമകളിലെ ചേർത്തു പിടിച്ച കൈപ്പത്തികളിൽ നിന്ന് മാറി നിൽക്കുന്ന ചെറുവിരലുകൾ അവർ അനുഭവിച്ചിരുന്ന ലൈംഗികസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ സൂചനയായിരുന്നു. ‘അംഗുലീചാലിത’ത്തിന്റെ തുടക്കത്തിൽ കുട്ടികൾ കളിക്കുന്ന റോക്ക് പെപ്പർ സിസ്സർ -ലും പിന്നീട് ഒരാവേശത്തിൽ കഥാപാത്രങ്ങളിൽ ഒരാൾ തെരുവിൽ വച്ച് കളിക്കുന്ന ഇതേ കളിയിലും ചെറു വിരലുകളുടെ കൂട്ടിത്തൊടൽ ഉണ്ട്. (ചിഹ്നങ്ങളുടെ കോളനീവാഴ്ചയെ രുചിയുടെ കോളനീവാഴ്ച പോലെ അപകടകരമായി കണക്കിലെടുക്കാറില്ല. സർഗാത്മകതയുടെ ചെലവിലാണത്.) ഒരു വശത്ത് അപൂർവരുചി പരീക്ഷണത്തിനായി ആദ്യം മുറിച്ചെറിയുന്നത് ഈ സാമൂഹികതയുടെ ചിഹ്നമാണെങ്കിൽ (ഒരു പ്രയോജനവും ഇല്ലാത്ത വിരൽ എന്നാണ് ചെറു വിരലിനെക്കുറിച്ചുള്ള സിനിമയിലെ പരാമശം, കാതിൽ അതേ വിരലിട്ടുകൊണ്ട്) വിരലുകളെ പൂർണ്ണമായും മുറിച്ചെറിയുന്നതിലൂടെ അർത്ഥമാക്കുന്ന ലൈംഗികതയുടെ ഇല്ലാതാക്കൽ ഉണ്ട്. നേരത്തെ വിപണിയുടെ കാര്യത്തിൽ പറഞ്ഞ സിക്സ് പാക്കും റെയ്ഡും പവർ ഗുളികകളും - എന്നിവകളുടെ പരാമർശത്തിലൂടെ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയുന്ന ഇല്ലായ്മയും - , സംസാരിക്കാതെ കട്ട് ചെയ്യപ്പെടുന്ന പ്രിയയുടെ ഫോൺ കാളുകളും ലൈംഗികതയിൽ നിന്നുള്ള ഒഴിഞ്ഞു പോക്ക് ആയും വിലയിരുത്താവുന്നതാണ്. രുചി വിഭവം സമൂഹത്തിന്റെ ഒരു പ്രലോഭനമാണ്. അതിന്റെ രുചി ആസ്വദിക്കണമെങ്കിൽ നിങ്ങൾ പൂർണ്ണമായും വരിയുടയ്ക്കലിനു വിധേയമാവേണ്ടതുണ്ട്. നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ട അതിരിനുള്ളിൽ നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ട രീതിയിൽ നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ട നിർദ്ദേശങ്ങൾക്ക് അനുസരിച്ച് നിങ്ങൾ ചുരുണ്ടുകൂടാൻ തീരുമാനിക്കുന്നതിന്റെ അടിസ്ഥാനം നിങ്ങൾ ഒരിക്കൽ രുചിച്ച നിങ്ങളുടെ തന്നെ രുചിയാണെന്ന് നിങ്ങൾക്കു തോന്നുന്നു. സ്ഫിംഗ്സ് സ്വന്തം ശരീരഭാഗങ്ങൾ കടിച്ചു മുറിച്ച് തിന്ന് മരിച്ചത് ഈഡിപ്പസിനോട് തോറ്റതു കൊണ്ടാണ്. മുതലാളിത്ത- കുത്തക - കമ്പോള മൂർത്തരൂപങ്ങളെ കുറച്ചുനേരത്തേയ്ക്ക് മാറ്റിവച്ചാൽ ഒരു ഇന്ദ്രിയത്തിന്റെ മൂർച്ചയ്ക്കായി (മൂർച്ഛ തന്നെ) മറ്റൊരിന്ദ്രിയത്തെ ബലികൊടുക്കുന്നിടത്ത് എത്തും. ശരീരത്തിലാണ് ഇന്നിപ്പോൾ വർഗസമരങ്ങൾ ! സന്മാർഗത്തിന്റെയും സദാചാരത്തിന്റെയും കാലത്ത് സമ്പൂർണ്ണമായ ലൈംഗിക വിധേയത്വവും വരിയുടയ്ക്കലും കൂടുതൽ അല്ലലില്ലാത്ത രുചികരമായ ജീവിതം മോന്തിക്കുടിക്കാനുള്ള സൌജന്യം പ്രദായനം ചെയ്യുമെന്നുള്ള വാസ്തവത്തെ രൂപകാത്മകമായി പറഞ്ഞു വയ്ക്കുന്നതിലൂടെ സിനിമ സമകാലത്തെ മറ്റൊരു തരത്തിലും സ്വാംശീകരിക്കുന്നു.

"അംഗുലീചാലിതം" കണ്ടു...നല്ല movement ഉണ്ട്..രസികന്‍ conclusion ഉം. അന്വേഷിച്ചു പോകുന്ന 'സാധനത്തി'ന്‍റെ ദുരൂഹത തന്നെയാണ് ആദ്യ ഭാഗത്തെ 'fun'. നിഖിലിന്‍റെ ഓണ്‍സ്ക്രീന്‍ പെരുമാറ്റം കാണാന്‍ രസമുണ്ട്. പൊളിച്ചടുക്കിയത്‌ നെല്ലിയോടിന്‍റെ ന്യൂവേവ് 'അംഗുലീമാലന്‍' തന്നെയാണ്. സൂപ് കുടിച്ചു കഴിഞ്ഞു സ്വാഭാവികമായി "ജീരകവും ബില്ലും" കൊണ്ട് വരുന്നതിന്‍റെ ലാഖവത്വം സുഖിച്ചു. അത് പോലെ വിവേകും രഞ്ജിത്തും രണ്ടു കാരണങ്ങള്‍ കൊണ്ട് രണ്ടു വ്യത്യസ്ത വിരലുകള്‍ മുറിക്കാന്‍ തുനിയുന്നതും ശ്രദ്ധയില്‍ പെടുന്നുണ്ട്. റാംഗോപാല്‍വര്‍മയുടെ 'darna zaroori hai' യിലോ മറ്റോ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു, വില കുറഞ്ഞ രുചിയുള്ള ആപ്പിള്‍ തിന്നുന്നവര്‍ ഒക്കെ പിന്നീട് ആപ്പിളുകള്‍ ആയി മാറുന്ന ഒരു കഥയുണ്ട്. അതിന്‍റെ ഏറെ പരിഷ്കരിച്ച മറുരൂപം ആണ് ഇതില്‍ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞത്. (രുചിക്ക് വേണ്ടി നമ്മള്‍ ഏതറ്റം വരെ പോകും എന്നതാണ് ചോദ്യം !). ഇത് പോലുള്ള സംരംഭങ്ങള്‍ക്ക് ഇനിയും ഇറങ്ങി തിരിക്കാന്‍ ഒട്ടും മടിക്കേണ്ടതില്ല. ഭാവുകങ്ങള്‍. "Admiration" വാക്കുകളില്‍ ഒതുക്കുന്നുമില്ല ! cheers !

ഞാൻ കണ്ട അംഗുലീചാലിതത്തെപ്പറ്റി രണ്ടു ലൈൻ. റിവ്യൂ അല്ലെങ്കിൽ ആസ്വാദനം ഒന്നും അല്ല - ആസ്വാദനം അതിമനോഹരമായി വെള്ളെഴുത്ത് ദേ ഇവിടെ http://goo.gl/gX8yLk എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.

Easily the best short film I've ever watched ( I don't watch too many short films, still). ഒന്ന് കണ്ടു മറന്നു കളയുന്ന മറ്റു ഹ്രസ്വ ചിത്രങ്ങളെ പോലെ അല്ല, this is going to haunt you :)))

അംഗുലീചാലിതം ഇത് വരെ കണ്ടിട്ടില്ല എങ്കിൽ ആദ്യം വായന നിർത്തി പോയി അതു കാണുക. കണ്ടു കഴിഞ്ഞു മുകളിൽ പറഞ്ഞ വെള്ളെഴുത്തിന്റെ പോസ്റ്റ് വായിച്ചിട്ട് ഒന്നൂടെ കാണുക.

ഞാൻ വെള്ളെഴുത്തിന്റെ പോസ്റ്റ് വായിച്ചു ഒന്ന് കൂടെ കണ്ടപ്പോൾ, ആദ്യത്തെ കാഴ്ചയിൽ ശ്രദ്ധിക്കാതെ പോയ പലതും കണ്ടു. ചെറുവിരൽ ചെവിയിൽ ഇട്ടു കൊണ്ടാണ് "അത് കൊണ്ടു പ്രത്യേകിച്ച് ഉപയോഗം ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ" എന്ന് പറയുന്നതെന്ന് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചതെ ഇല്ല. പിന്നെ, "വിരലുനക്കിയാണ് പണ്ട് നാം രുചി അറിഞ്ഞിരുന്നതും അറിയിച്ചിരുന്നതും. പ്രാദേശികമായ ഒരു വഴക്കമാണ് അതിനു പിന്നിൽ. വിരലിനും രുചിയ്ക്കുമായി ഒന്നിച്ചിരിക്കാൻ സാദ്ധ്യമല്ലെന്നാണ് സിനിമാകഥയുടെ നീതി." ഇങ്ങനെ ഒന്നും ഞാൻ ചിന്തിക്കുമായിരുന്നില്ല.

വെള്ളെഴുത്ത് പറയാതെ വിട്ട ഒന്ന് രണ്ടു കാര്യങ്ങളായി എനിക്ക് തോന്നിയത് - ഒന്ന് ഐ ഫോണ് കൂടെ കൂടെ കാണിക്കുന്നത്.
ചൈനയിൽ, ഐ ഫോണ് വാങ്ങാൻ വേണ്ടി സ്വന്തം വൃക്ക മുറിച്ചു വില്ക്കുന്ന teenagers നെ പറ്റി നമ്മൾ വാർത്തകൾ കാണുന്നു
http://edition.cnn.com/2012/08/10/world/asia/china-kidney-ipad-trial/ . അങ്ങിനെ ഒരു ലോകത്ത് -അല്ലേൽ വേണ്ട കൂടുതൽ spoiler ഒന്നും തരുന്നില്ല - ഇതിൽ കാണിക്കുന്നത് അത്ര exaggeration ഒന്നും അല്ല. കൃത്രിമം ആയി ഉണ്ടാക്കുന്ന scarcity കൊണ്ടു ഡിമാന്റ് കൂട്ടുന്നതിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഉദാഹരണം ആണ് ആപ്പിൾ പ്രോഡക്ക്റ്റ്സ് . (ഐറണി - ഇത് ഞാൻ പോസ്റ്റുന്നത് മാക്ബുക്ക് എയറിൽ നിന്നും )

"സംസാരിക്കാതെ കട്ട് ചെയ്യപ്പെടുന്ന പ്രിയയുടെ ഫോൺ കാളുകളും ലൈംഗികതയിൽ നിന്നുള്ള ഒഴിഞ്ഞു പോക്ക് ആയും വിലയിരുത്താവുന്നതാണ്." - എന്ന് വെള്ളെഴുത്ത്
ഇവിടെ ചെറിയ വിയോജിപ്പുണ്ട്. ലൈംഗീകതയിൽ നിന്ന് എന്നതിനേക്കാൾ കുടുംബത്തിൽ നിന്ന് ഉള്ള ഒഴിഞ്ഞുപോക്കായി തോന്നി - details പറഞ്ഞു രസച്ചരട് പൊട്ടിക്കുന്നില്ല.

അംഗുലീചാലിതം- വിരൽ തിന്നുന്നതിന്റെ സുഖം

അംഗുലീചാലിതം ഇവിടെ കാണുക. അതിനുശേഷം ഈ കുറിപ്പ് വായിക്കുക.

പീഡനത്തിന്റേയും സഹനത്തിന്റേയും വഴി യേശു സ്വയം തെരഞ്ഞെടുത്തതാണോ? ലോകത്തിന്റെ സകല പാപങ്ങളും ഏറ്റെടുത്ത് ക്ലിഷ്ടപീഡകളുമനുഭവിച്ച് മരണത്തിലേക്ക് നീങ്ങിയപ്പോൾ അതിന്റെ സംതൃപ്തി മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു കാണണം. യേശുവിൽ സാഡിസത്തിന്റെ ഘടകാംശം ഉണ്ടോ എന്നത് താർക്കികരുടെ പതിവ് ആലോചനാവിഷയമാണെങ്കിലും Bansky യുടെ പ്രസിദ്ധപ്പെട്ട ചിത്രം-കൺസ്യൂമെറിസത്തിന്റെ കുരിശിലേറ്റപ്പെട്ട, കാരിരുമ്പാണിപ്പഴുതുള്ള കൈകളിൽ ഷോപ്പിങ് ബാഗുകൾ തൂക്കിയിടപ്പെട്ട യേശുവിന്റെ പ്രസിദ്ധ ചിത്രം- കാണിച്ചു കൊണ്ടാണ് അംഗുലീചാലിതം എന്ന ഷോർട് ഫിലിമിലെ ആദ്യരംഗങ്ങൾ കൺമുന്നിലെത്തുന്നത്. ആത്മാവിന്റെ രക്ഷയ്ക്കു വേണ്ടി ശരീരത്തെ ശിക്ഷിക്കുക മതാത്മക ബോധാനുസാരിയാണെങ്കിൽ കൺസ്യൂമെറിസത്തിന്റെ കൾട് മെമ്പർമാർ മോഹസാഫല്യത്തിനു ശരീരത്തെ ശിക്ഷിയ്ക്കുകയാണ്, സ്വന്തം മോതിരക്കൈവിരലുകൾ സാപ്പിടുകയാണ്.

വിപണിയിൽ ഒരു വസ്തു പരീക്ഷക്കപ്പെടണമെങ്കിൽ കേരളത്തിലാണ് അത് നടപ്പാക്കുക കാരണം ഇൻഡ്യയിൽ ഏറ്റവും ഉപഭോഗാസക്തി കൂടുതലുള്ള സ്ഥലമാണ് കേരളം. പുതുമയെ തേടാനും വെല്ലുവിളികൾ ഏറ്റെടുക്കാനുമുള്ള മലയാളിയുടെ പ്രത്യേക ത്വര തന്നെയായിരിക്കണം ഇതിനു പിന്നിൽ. അക്ഷയതൃതീയ പോലത്ത സ്വർണ്ണവിപണി ആഘോഷം പെട്ടെന്ന് സമൂഹത്തിൽ പ്രചലിതമാകാൻ കാരണം മറ്റൊന്നല്ല. മാർകെറ്റിങ് തന്ത്രശാലികളാൽ ചലിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന പാവരൂപങ്ങൾ ആയി മാറിയത് നമ്മൾ അറിഞ്ഞെങ്കിലും അറിഞ്ഞില്ലെന്നു നടിയ്ക്കുകയാണ്. ഈ ചരടുവലിയിലെ കരാളത അതീവലാളിത്യത്തോടെയും ഋജുവായും പ്രകടമാക്കുകയെന്നതാണ് അംഗുലീചാലിതം (Manipulated by Fingers) എന്ന സിനിമ ലക്ഷ്യമിടുന്നത്.

കല്യാണസൌഗന്ധികന്യൂറോണുകൾ

അന്വേഷണവും തത് ഫലമായുള്ള കണ്ടു പിടിത്തവും പ്രതിഫലം എന്ന ആത്യന്തികലക്ഷ്യം സാധൂകരിക്കുന്നതാണ്. മനുഷ്യന്റെ തലച്ചോറിൽ അന്വേഷണത്തിന്റെ പതിക്രമങ്ങൾ (seeking circuits) നിലവിലുണ്ട്. മറ്റു ജീവികളിലും ഇതേ വ്യവസ്ഥ കാണാം. അതിജീവനത്തിനു അവശ്യമാണ് ഈ അന്വേഷണങ്ങൾ. അവ ആസക്തികളെ വെളിവാക്കി യൂഫോറിയ നിർമ്മിച്ചെടുമ്പോൾ കേവലം ശാരീരികാവശ്യങ്ങൾ മാത്രമല്ല നിറവേറപ്പെടുന്നത്. തലച്ചോറിലെ ഈ സർക്യൂടുകൾ പൂത്തിരി കത്തുകയും ന്യൂറോ ട്രാൻസ്മിറ്റർ ആയ ഡോപമിൻ പുറപ്പെടുവിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ അത്യാകാംക്ഷയും ആസന്നമായ ഉദ്ദേശ്യവും ഉണർത്തി ഉളവാകലാണ് പരിണിതഫലം. ഈ ഡോപമിൻ “ഫയറിങ്ങ്’കൾ വഴി ഈ വ്യവസ്ഥയെ ഊർജ്ജസ്വലമാക്കി നിറുത്തുക എന്നത് ആനന്ദകരമാണ് നമുക്ക്. അതിജീവനത്തിനു അത്യാവശ്യമായ പ്രതിഫലങ്ങൾക്കപ്പുറവും ഈ തേടലിനെ വ്യാപിപ്പിച്ചതാണ് മനുഷ്യൻ എന്ന ജന്തുകുലത്തിന്റെ പ്രത്യേകത. കല്യാണസൌഗന്ധികങ്ങൾ തേടാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന ഈ ഉപഭോഗാസക്തിയുടെ പിന്നിൽ മോഹജാലക്കളിയുടെ ത്രസിപ്പിക്കൽ ഉണ്ടെന്നു മാത്രമല്ല ചെറിയൊരു സർഗ്ഗപ്രവർത്തി കൂടെയാണെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും ഈ മസ്തിഷ്കകേന്ദ്രങ്ങൾ. തേടലിന്റെ ആക്കവും ക്ലിഷ്ടതയും കൂടുതലാകുമ്പോൾ ഇത് നേടിത്തരുന്ന സംത്രാസവും ആഹ്ലാദവും ചില്ലറയല്ല. സിനിമയിലെ സ്നേഹിതർ പ്രത്യേക തരം ആനന്ദദായക സൂപ്പ് വിൽക്കുന്ന സ്ഥലം കഷ്ടപ്പെട്ട് അന്വേഷിച്ചു പോകുന്നത് ഈ ത്രിൽ അനുഭവിക്കാനാണ്. അത് കൂടുതൽ നിഗൂഢമാകുമ്പോൾ ഈ ഹർഷോന്മാദത്തിന്റെ പരിമാണവും വർദ്ധിക്കും. അത്ര പെട്ടെന്ന് കണ്ടു പിടിയ്ക്കാനാവാത്ത, തിരക്കു പിടിച്ച പലേതരം കടകൾക്കുള്ളിൽ അതിവിശിഷ്ട സൂപ്പു കേന്ദ്രം കണ്ടുപിടിയ്ക്കേണ്ടത് ‘വെറൈറ്റി’ തേടുന്ന തലച്ചോറിന്റെ ധർമ്മങ്ങളിൽ ഒന്നാണെങ്കിൽ അതിനെ വിറ്റ് കാശാക്കുക എന്നതാണ് വിപണിയുടെ ഉദ്ദേശം. ഡൊപമിൻ ഇറ്റിയ്ക്കലിന്നെ ത്വരിതപ്പെടുത്താനാണ് ഹോടലുടമ തെറ്റിദ്ധാരണകളിൽക്കൂടി ആസക്തരെ പരീക്ഷിക്കുന്നമട്ടിൽ പെരുമാറുന്നത്. “അർഹിക്കുന്നവർ തന്നെ’ എന്ന് ഹോട്ടലുടമ അവസാനമേ പറയുന്നുള്ളു. കൊണ്ടുപിടിച്ച ഉപഭോഗാസക്തിയാൽ ഉൽക്കടമായി മുന്നോട്ടു തള്ളപ്പെടുന്ന കൂട്ടുകാർ വഴിനീളെ പതിച്ചിരിക്കുന്ന തൊലിവെളുപ്പ് വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്ന പരസ്യങ്ങള കാണുകയും അവയെപ്പറ്റി പരാമർശിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവർ അതിനൊക്കെ അതീതരാണെന്നും വിശിഷ്ടസൂപ്പ് അവരെപ്പോലെ ചിലർക്കു മാത്രം അറിയാവുന്നതാണെന്നും ഉള്ള ബോധം അവർക്ക് നൽകുന്നത് ചില്ലറ ആത്മധൈര്യം അല്ല. അന്വേഷണത്തിന്റെ ഫലപ്രാപ്തി ആന്ദമൂർച്ഛയിലാണെത്തിയ്ക്കുന്നത് എന്ന തോന്നൽ അതിനു വേണ്ടീവരുന്ന വേദനകളെ മറക്കുവാൻ പോലും പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതാണ്. വിരലുകൾ എത്രയെങ്കിലും വെട്ടിമാറ്റിയാലും അതിന്റെ കൊടുംപീഡാകഷ്ടങ്ങളെ വെറുതെ സഹിക്കാൻ പ്രാപ്തരാക്കുന്നത് ഈ ന്യൂറോൺ മായാജാലക്കളികളാണ്. അത്രയ്ക്കാണ് അതിന്റെ മോഹനസുന്ദരവാഗ്ദാനഘോഷങ്ങൾ. “ഇവിടെ ഒരുപാടു പേർക്കു വിരലുകൾ നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്” എന്ന് ഹോട്ടലുടമ പ്രഖ്യാപിക്കുമ്പോൾ അത് മോഹാവേശത്തിൽ വീണുപോയവർക്ക് ഉത്തേജകമായേ തോന്നുന്നുള്ളു.

ഉപഭോക്താവാദത്തിന്റെ (കൺസ്യൂമെരിസം) ട്രിക്കുകളിലൊന്ന് മതം, ആത്മീയത, പുണ്യം ഇവയുമൊക്കെയായി ബന്ധിപ്പിച്ച് വിപണി അനുഷ്ഠാനപരമാക്കി അതുവഴി ഫലപ്രാപ്തിയിലേക്കുള്ള നടകൾ കയറാൻ പ്രേരിപ്പിച്ച് അതോടൊപ്പം വിശ്വാസയോഗ്യത നേടുക എന്നതാണ്. ഇഗോ പരിപൂർത്തി മാത്രമല്ല ആത്മീയമായ സംതൃപ്തിയും പ്രദാനം ചെയ്യുമെന്ന് നമ്മളെ നമ്മൾ തന്നെ ധരിപ്പിക്കാൻ ഈ അനുഷ്ഠാനപരത സഹായിക്കും. വിരലുകൾ മുറിച്ചെടുക്കാനുള്ള നിയമങ്ങൾ അനുഷ്ഠാനത്തിനു കൃത്യതയും അതോടൊപ്പം പ്രമാണബലവും നൽകുകയാണ്. അപ്രാപ്യമായതിനു സ്വാദ് കൂടും എന്ന മാനുഷ ഉപബോധം തന്നെ ഇവിടെയും. പുറത്ത് പരസ്യപ്പലകളോ ഒന്നും ഇല്ലാതെ ആർക്കും പെട്ടെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ സാദ്ധ്യതയില്ലാത്ത ഗുഹാസമാനമായ ചായക്കട നിഗൂഢമാണ്, അതുകൊണ്ടു തന്നെ ആസക്തിയുടെ കല്യാണസൌഗന്ധികങ്ങൾ തേടി വരുന്നവർ സാഫല്യനിർവൃതി എളുപ്പം കയ്യാളുന്നു. വിരലുകൾ വെട്ടിയെടുക്കുന്നതിനു മുൻപേ വെളുത്തകോട്ട് അണിയൽ, പൊളിഞ്ഞ ചായക്കടയാണെങ്കിലും വ്യക്തമായി സമയം കാണിയ്ക്കുന്ന ക്ലോക്കിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം, വലതു കയ് വിരലുകൾ ഉപയോഗിക്കില്ല എന്ന നിയമം ഒക്കെ അനുഷ്ഠാനപരത വളർത്തിയെടുത്ത് ആത്മസൌഭാഗ്യം വരുത്തിത്തരുമെന്ന ബോധം അരക്കിട്ടുറപ്പിക്കാനാണ്. “ഏതുവിരലിനാ ടേസ്റ്റ്” എന്നതിനു തള്ളവിരലിനു തന്നെ (“തള്ളയോടൊപ്പം വരുമോ പിള്ള?”) എന്ന പ്രമാണവും സൂപ്പ് കുടിയ്ക്കുന്നതിനു മുൻപ് വായ് കഴുകണം എന്ന നിയമവും ഒക്കെ നിശ്ചിതചര്യകൾ ഉൾപ്പെടുത്തി ഉപഭോക്താവിന്റെ ന്യൂറൽ സർക്യൂട്ടുകളെ ത്രസിപ്പിച്ചു നിർത്തുകയാണ്.

വിരലുകൾ, വിരലുകൾ, വിപണികൾ

കർമ്മങ്ങളുടെ ശരീരപ്രത്യക്ഷവും ഉപയോഗവിധിയും ഉപകരണവുമാണ് വിരലുകൾ. ബ്രിടീഷ് ഭരണകാലത്ത് അധികനികുതി ഈടാക്കിയതിനെതിരെ പ്രതിഷേധിയ്ക്കാൻ ബെംഗാളിലെ നെയ്ത്തുകാർ ജോലിയ്ക്കാവശ്യമായ തള്ളവിരൽ സ്വയം മുറിച്ചു കളഞ്ഞതായി ചരിത്രം. ഇതു പരാമർശിച്ച് നമ്മുടെ കർമ്മത്തെ അധീശപ്പെടുത്താൻ വിരൽ മുറിച്ചെടുക്കാനായി ജോലിസ്ഥലത്ത് മറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന കുടിലാധികാരികളെ ആനന്ദ് തന്റെ ഒരു നോവലിൽ വരച്ചു കാട്ടിയിട്ടുണ്ട്. സ്വന്തം വിരലുകൾ തന്നെ മുറിച്ച് സൂപ്പാക്കിക്കുടിയ്ക്കുമ്പോൾ സ്വന്തം കർമ്മസാദ്ധ്യതകളെ സ്വയം വിഴുങ്ങിക്കളയുകയാണ്. ഉപഭോഗാസക്തിയുടെ ദാരുണദൃഷ്ടാന്തമാണിത്. പരിപൂർണ്ണമായ കീഴടങ്ങലും. പ്രാഥമികാവശ്യങ്ങൾ പോലും നിറവേറ്റാനാവത്ത വ്യക്തിയായി പരിണമിക്കുന്നവൻ ഒറ്റപ്പെട്ടവനും അസ്വതന്ത്രനുമാകുന്നതെങ്ങിനെ എന്ന് സിനിമ വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. സിഗരറ്റ് കത്തിയ്ക്കാനോ മധുരഡപ്പിയുടെ അടപ്പ് തുറക്കാനോ കഴിയുന്നില്ല അവർക്ക്. സൂപ്പ് എന്ന ഒരേ ഒരു ആസക്തിയിലേക്ക് എന്നന്നേയ്ക്കുമായി ചുരുക്കപ്പെട്ടിരിക്കയാണിവർ. വിരലുകളുടെ ലിംഗസൂചന സുവിദിതമാണ്, വിരൽ തിന്നുന്നത് ആത്മരതിയുടെ സൂചകമായി കരുതാൻ പ്രയാസമില്ല. എല്ലാം വിരൽ സൂപ്പിലേക്ക് കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നവൻ കൂട്ടുകാരിയുടെ ഫോൺ സന്ദേശങ്ങൾ അവഗണിയ്ക്കുന്നുണ്ട്. പ്രേമം, കാമം എന്നൊക്കെയുള്ള ആന്തരികചോദനയെപ്പോലും മറവിയിലാക്കുന്നു ഉപഭോഗാസക്തി.

ഇതേ വിരലുകളാണ് വിപണിയുടെ കേന്ദ്രസ്ഥാനത്ത് കച്ചവടതന്ത്രം മെനഞ്ഞെടുക്കുന്ന മാർകെറ്റിങ് ഓഫീസർമാർ ചലിപ്പിക്കുന്നത് എന്നത് കൌതുകകരമാണ്. പാവക്കൂത്തുകാരൻ സ്വന്തം വിരലുകൾ കൊണ്ട് പാവയുടെ കയ്കളാണ് പ്രധാനമായും ചലിപ്പിക്കാറ്. പക്ഷേ ഇവിടെ കവർന്നെടുക്കുന്നത് ഉപഭോക്താ‍വിന്റെ വിരലുകളെയാണ് എന്നതാണ് ഐറണി. പരിപൂർണ്ണമായ കീഴടങ്ങലാണിത്.. കല്ല് കടലാസ് കത്രിക (‘rock-paper-scissors’) എന്ന വിരലുകൾ കൊണ്ടുള്ള കളിയിൽ കടലാസിനെ മുറിയ്ക്കാൻ പറ്റുന്ന കത്രിക എന്ന യോജനാദ്വന്ദങ്ങൾ വന്നുക്കൂടുന്നത് പെർമ്യൂടേഷൻ-കോംബിനേഷനിലെ ഒരു സാദ്ധ്യത മാത്രമാണെങ്കിലും വിരലുകൾ കൊണ്ടുള്ള ഈ മോഹസിദ്ധിവിദ്യ യാഥാർത്ഥ്യത്തെ മറന്നുകൊണ്ടുള്ള ഭീകരപരിണതിയിലാണ് എത്തിച്ചേരുന്നത്.

നൃശംസതയുടെ സൌമ്യത

പരമസാധുപ്രകൃതമുള്ള വൃദ്ധനായിട്ടാണ് വിപണിയുടെ കിരാതത്വം ഒളിച്ചു വരുന്നത്. ആസക്തി സമർപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ബലിപീഠത്തിനു മേൽ വൻ കത്തി ഉയർത്തുമ്പോൾ സ്വൽ‌പ്പം ക്രൌര്യം മിന്നി മായുന്നെന്നു മാത്രം. കഥകളിയിൽ ബീഭത്സത്തിന്റേയും രൌദ്രത്തിന്റേയും മുഖമണിയുന്ന എന്നാൽ സൌമ്യനായ നെല്ലിയോട് വാസുദേവൻ നമ്പൂതിരി തന്നെ ഈ വേഷമണിയുന്നത് ഒരു കാവ്യനീതിത്തമാശ തന്നെ. “ഒളിപ്പിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്ന ദംഷ്ട്രകൾ’ എന്ന് വെള്ളെഴുത്ത് നേരത്തെ തന്നെ ഇതിനെ പരാമർശിച്ച് എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. അതീവ വാത്സല്യത്തോടേ എന്നപോലെയാണ് “അർഹിക്കുന്നവർ തന്നെ” എന്ന ഡയലോഗിൽ ക്കൂടെ ഉപഭോഗിയെ വരുതിയിലാക്കുന്ന ട്രിക്ക് ഈ ശരീഫ് ബദ് മാശ് ചെയ്യുന്നത്. വിരൽസൂപ്പ് കുടിച്ചിട്ട് ഇറങ്ങുന്നവർ ഒരു മസാലദോശ തിന്നതിന്റെ ലാഘവസംതൃപ്തി പോലെയാണ് ‘ഞങ്ങൾ ഇനിയും വരും’ എന്ന് പറയുന്നത്.

‘കാശു കൊടുത്താൽ എല്ലാം കിട്ടുമെന്നാണോ’ എന്നൊരു ഡയലോഗുണ്ട് ഹോട്ടലുടമയുടേതായിട്ട്. സ്വയം മറന്ന, വെറും ഉപകരണങ്ങൾ മാത്രം ആയിത്തീർന്ന ന്യൂനസാംസ്കാരികപ്രതീകങ്ങളായവരെ പരിഹസിയ്ക്കാനുതകുന്നതാണിത്. ഉപഭോഗസംസ്കാരം യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളിൽ നിന്നും അകറ്റാൻ പര്യാപ്തമാണ്; മിക്കവാറും ഒരു ഫാന്റസി ലോകത്തേയ്ക്ക് സ്ഥാനാന്തരണം ചെയ്യപ്പെടുകയും ചെയ്യും. സിനിമ ഈ ഭ്രമാത്മകലോകത്തെ യഥാതഥമായാണ് നിർമ്മിച്ചെടുത്തിരിക്കുന്നത്. അലുമിനിയം പാത്രങ്ങളും ഹാൻഡ് ബാഗുകളും കുടകളും തുണിത്തരങ്ങളും തിരക്കുകൂട്ടി വിൽക്കപ്പെടുന്ന തെരുവകളുടെ അവസാനത്തെവിടെയോ ഉള്ള അതിസാധാരണമായ ചായക്കടയും കൃത്യമായി സത്യം എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന അടുക്കളയുമൊക്കെ ഭ്രമകൽ‌പ്പനയ്ക്ക് ഇടംകൊടുക്കാതെയാണ് സിനിമയിൽ ദർശനം നേടുന്നത്. അലംഭാവസംതൃപ്തി മാത്രം തേടുന്ന വിവേക് (വിരോധാഭസമായിരിക്കണം ഈ പേർ) ഉം കൂട്ടുകാരനും കൺസ്യൂമർ യന്ത്രങ്ങളെ ചലിപ്പിക്കുന്ന ബാറ്റെറികൾ മാത്രമായിത്തീർന്നവരാണ്, പക്ഷേ സിനിമ വിഭ്രാമവ്യക്തികളാക്കി അവരെ ചിത്രീകരിക്കുന്നില്ല. കൺസ്യൂമെറിസത്തിനു അടിമപ്പെടുന്നവരെ ഹോളിവുഡ് സിനിമകളിൽ‌പ്പോലും വിചിത്രജീവികളായിട്ടാണ് പ്രകാശിപ്പിക്കാറ്‌. The Incredible Shrinking Woman പോലെ. റിയൽ എസ്റ്റേറ്റ് മാഫിയയുടെയും റ്റെലിവിഷന്റേയും ഒക്കെ ഈതിബാധകൾ കുട്ടിച്ചാത്തനെന്ന രീതിയിലാണ് Poltergeist ഇൽ അവതരിക്കുന്നത്.

സിനിമയിൽ കൺസ്യൂമെറിസത്തിന്റെ ആഴം ദ്യ്യോതിപ്പിക്കാൻ ആഹാരസാധനങ്ങളോടുള്ള അമിത ഭോഗലാലസ ഒരുക്കിയിട്ടുണ്ട്. എപ്പോഴും എന്തെങ്കിലും ചവച്ചോ കൊറിച്ചോ നടക്കുന്നു അഭിനായകൻ. ‘അയല പൊരിച്ചതുണ്ട്“ എന്ന പാട്ട് പശ്ചാത്തലത്തിൽ വരുന്നു എന്നു മാത്രമല്ല, ആഹാരത്തോടുള്ള ഫെറ്റിഷ് പാട്ടായ ‘ചെമ്പാവു പുന്നെല്ലിൻ ചോറ്” ന്റെ വായ്ത്താരികളാണ് അയാളുടെ ഫോണിന്റെ റിങ് ടോൺ. വിവാഹങ്ങളും കമ്പോളവ്യവസ്ഥിതിയിൽ നടത്തപ്പെടുന്നതിന്റെ സൂചനയായിട്ട് ഭാവി വധുവിനെ അവളുടെ പിതാക്കൾ വിൽ‌പ്പനച്ചരക്കായി കരുതുന്നു എന്ന മട്ടിലുള്ള ഡയലോഗുമുണ്ട്. തെരുവിൽ ഇവർക്കു പിറകിലായി പുതിയ സെൽ ഫോണിന്റെ സാദ്ധ്യതകളിൽ അഭിരമിക്കുന്ന ചെറുപ്പക്കാരുണ്ട്. ഫെയർനെസ്സ് ക്രീമിന്റെ പരസ്യങ്ങൾ പലടത്തും പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. എന്നാൽ “He lies” എന്ന് വിളിച്ചോതുന്ന കരിമ്പൂച്ചയും ഹോടലിന്റെ പ്രവേശനസ്ഥാനത്തു കാണാം.

സ്വന്തം വിരൽ കൊണ്ടുള്ള അമൃതേത്ത് കഴിച്ചവരെന്ന് വിശ്വസിച്ചവരെ അടുക്കളക്കാരൻ “പാവങ്ങൾ” എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത് വിശ്വാസം അതല്ലേ എല്ലാം എന്ന മാർകെറ്റിങ് മന്ത്രത്തിന്റെ അനുബന്ധം മാത്രമായിട്ടാണ്. ഇത് ചരടു വലിയ്ക്കുന്നവരുടെ ചോദ്യപ്രഖ്യാപനം ആകുന്നത് വിരലില്ലാത്ത വിരൽസൂപ്പിൽ വിശ്വസിച്ച് ആത്മത്യാഗം ചെയ്യുമെന്ന് അംഗുലീചാലനക്കാർക്ക് അറിവുള്ളതുകൊണ്ടാണ്, അവരാൽ ചലിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന പാവകളോടുള്ള സഹതാപമാണ്.

“ആരാണു നിങ്ങളുടെ ചരടുകൾ വലിയ്ക്കുന്നത്” (Who pulls your strings?)എന്ന ചോദ്യം സിനിമ തെല്ലും അവശേഷിപ്പിക്കുന്നില്ലെങ്കിലും ഉപഭോഗാന്വേഷണത്വരയുടെ മിത് ആയ കല്യാണസൌഗന്ധികത്തിലെ “ആരിഹ വരുന്നത് ഇവനാരും എതിരില്ലയോ“ എന്ന കഥകളിപ്പദത്തിൽ സിനിമ അവസാനിപ്പിച്ചതിൽ ഔചിത്യമുണ്ട്.

Amguleechaalitham: In search of a new flavour

Amguleechaalitham ("Manipulated by Fingers") by BrownHorse Productions presents a very original idea and device to bring a socio-political point across without ever losing cinematic tightness. If the original short story by Ranjit K Nair seeks to underscore the ridiculous persistence of human greed using the surreal backdrop of a secluded gastronomic setting, the movie adaptation by first-time director Prasanth Vijay goes a step further and successfully uses this template to make an effective observation about the core nature of consumerism as a contemporary social epidemic.

Thus Amguleechalitham attains practical relevance over mere philosophical pondering and throws up some good questions to expose the shackles of instinctual bondage lurking beneath the promises of ‘consumer choice’ and ‘the thrill of adventure’ – bonds which continue to strangle the very basis of human intelligence and freedom. The character of Vivek illustrates the quintessential slave of "glamour", his low self-esteem urging him to be a willing puppet striving for glamorous ideals of ultimate satiety (which he professes to be rightful options providing “variety”). He is the target of choice for consumerist interests to realise their strategy of reducing humane intangibles (such as interpersonal relationships and aesthetic expression) into fetish commodities. This young man’s behaviour is convincingly characteristic of a typical citizen in today’s ‘global village’ – a barren zone built on quantifiable connections rather than actual intimacy, intended to serve unipolar commercial interests. The death of humane judgement in his being blissfully sterilizes him from any bothersome moments of self-reflection, even when dragging a not-yet-enslaved fellow being into the same trap, during his perilous descent.

Hold on to that vein and picture a quaint little cafe where John Berger, Erich Fromm and Sherry Turkle drop in for a chat ... There is something in Amguleechalitham that could well inspire the unlikely trio to come up with an equation connecting the social envy created by the glamour paradigms of advertising to its kindling of internal struggles against innate humaneness, culminating in tragically destructive states of alienation and emotional necrophilia. Now, this is a very rare thing indeed, this sort of rigour in maintaining aesthetic intelligence, considering the current state of short films in India. Cheers to the people behind this creation for making one hopeful about actual substance not disappearing from creative representation in the country.

In other words, despite its many limitations in terms of scale and technical competence, this smart little movie sets you down to an enjoyable meal – and then asks you to think, rightly, about what you just ate.

What Inji Pennu said

What Madhu Janardanan said

A Report By Kuzhur Wilson

What വെള്ളെഴുത്ത് said

What Dileep Viswanath said

What Sijeesh V Balakrishnan said

What Abdul Faiz said

What Sudeesh Rajashekharan said

What Akhil Raghavan said

What Vivek Chandran said

What Binosh Tb said

What Vipin Viswakumar said

What എതിരന്‍ കതിരവന്‍ said

അംഗുലീചാലിതം- വിരൽ തിന്നുന്നതിന്റെ സുഖം

What Vipin Viswakumar said

What Sanal Kumar Sasidharan said

What Sivan Kooveri said

What Priya Pillai said

What Gaia Ubuntu said

Amguleechaalitham: In search of a new flavour

What Anjana H Kumar said

What Abhilash PK said

What S Gopala Krishnan said

What Ajit Ukken said